morpho.pl





WdAhu Wallzine Wspinaczkowy Nr 18
styczeń 2005

Motto numeru: whatever

TheNEWS  



Pchelos zrobił Kiełbasę, znaczy się, że jest teraz prawie tak dobry jak Ola Nie-Stawaj-Na-Moich-Stopniach Taistra.

Paco sieknął Omertę, znaczy się, że jest teraz prawie tak dobry jak Demon. Poza tym odbył wyprawę do legendarnego Magicznego Lasu w Szwajcarii, gdzie wraz z Klemem rozprawili się z Massive Attack 8a font. Zdjęcia z wypadu do obejrzenia w galerii.

Egon wraz z ekipą z Escalady odwiedził Targassone i mówi, że jest tam fajniej niż w Zimnym... Ale my mu i tak nie wierzymy.

Andi sieknął 7a+ OS, znaczy się, że jest teraz prawie tak dobry jak Stefan.

NOCOMMENT 



  • Pchelos wziął się w końcu za wdupie.com
  • Zdero ma zostać zaobrączkowany
  • Paco zaczął przeceniać bouldery w magic woods
  • Mikser maluje strzałki na drogach tatrzańskich
  • Banan pojechał do Maroka, zwiedzać
  • Egon woli z liną, niż bez



śląski mutant  



Nienawidził czwartków. Czwartki to najdłuższe dni tygodnia. W czwartki nikt nie popełnia przestępstw. W czwartki nigdy nic się nie dzieje. Czwartki ciągną się niczym cukierek typu krówka zostawiony na słońcu. Nienawidził czwartków. Nienawidził stanu zawieszenia, kiedy jego mózgowi brakowało intelektualnej pożywki. W takie dni czuł jak jego szare komórki obumierają z nudy.
Inspektor Stefan wyciągnął gazetę, starannym ruchem położył ją na biurku, rozprostował, nieśpiesznie otworzył na ostatniej stronie. Z zadowoleniem spojrzał na geometryczne piękno 81 pól kwadratu. Właśnie zamierzał oddać się swojej ulubionej rozrywce. Su-doku. Szlachetna gra szlachetnych ludzi. Kwadrat o bokach 9 x 9 pól. Wewnątrz kwadratu kolejne mniejsze o bokach 3 x 3, w każdym 9 enigmatycznych pól. W mniejszych kwadratach wpisane po 4 cyfry, pozostałych cyfr brakuje. Należy tak uzupełniać pola cyframi od 1 do 9, aby w każdym rzędzie i w każdej kolumnie dużego kwadratu znajdowały się cyfry 1-9. W małych kwadratach również muszą znajdować się jedynie cyfry od 1 do 9. Żadnych powtórzeń. Intelektualna precyzja i arytmetyczne piękno. Numeryczna poezja. Inspektor Stefan nieśpiesznie podniósł ostro zatemperowany ołówek. Zbliżył do pierwszego pola. Kolumny cyfr przesuwały się bezszelestnie przed jego oczami. Trzy...
Drzwi otworzyły się z trzaskiem. Do gabinetu wpadł zasapany starszy aspirant Keczup. W jego oczach błądził obłęd.
- Przepraszam Szefie, że tak nagle, ale sprawa nie cierpi zwłok, to znaczy przejęzyczyłem się, chciałem powiedzieć zwłoki...
Inspektor Stefan zmierzył niepozorną postać swojego podwładnego nienawistnym spojrzeniem. Jak on śmie przeszkadzać mu w misterium Su-Doku. Jaka sprawa mogłaby być ważniejsza od 81 pól japońskiego kwadratu?
- O co chodzi Keczup? Nigdy nie nauczysz się pukać, patałachu?
- Przepraszam Szefie, ale to naprawdę ważne.
- Gdyby nie zasługi twojego ojca, już dawno patrolowałbyś ulice Podgórza. Pamiętaj o tym. Jaka to sprawa może być aż tak ważna o 9:16 w czwartkowy ranek, aby wpaść do gabinetu szefa bez pukania?
- On znowu uderzył, Szefie!
- Kto "on"? Keczup, musisz nauczyć się wyrażać precyzyjnie, dokładnie i spójnie. W przeciwnym razie nasza rozmowa będzie przypominać artykuły wstępne Magazynów Górskich, a tego byśmy raczej nie chcieli, prawda Keczup?
- Prawda Szefie. Ale "on" to znaczy osobnik znany nam jako "Baby-G". On znowu to zrobił.
- Coooooo? To niemożliwe! W odstępie zaledwie czterech dni...
Inspektor Stefan zerwał się na równe nogi. Zatemperowane ołówki, ułożone na biurku w idealnie równe szeregi, rozsypały się po całym gabinecie. Sielski nastrój leniwego przedpołudnia został bezpowrotnie zburzony. Mózg inspektora błyskawicznie procesował gigantyczne ilości danych dotyczących sprawy nieuchwytnego zwyrodnialca określającego się jako "Baby-G", szybko ochrzczonego przez prasę brukową "Mutantem ze Śląska". Ta sprawa była osobistą obsesją inspektora Stefana, a równocześnie nie dającą mu spokoju plamą na jego, jak do tej pory, nieskazitelnej policyjnej reputacji. Jedyna sprawa, której nie udało mu się rozwiązać w ciągu 31 dni!
- Co mamy tym razem? - Prawie że zawył inspektor Stefan. Starszy aspirant Keczup podał mu teczkę, w której znajdowały się zdjęcia wykonane przez ekipę techniczną na miejscu zbrodni, notatki specjalistów od medycyny sądowej, ekspertyzy DNA.
- To samo miejsce przestępstwa - Jaskinia Mamutowa...
Inspektor Stefan szybko przerzucał kolejne zdjęcia. Niewątpliwie ofiara była atrakcyjną drogą, zresztą jak i wszystkie poprzednie. Ile ich było jak do tej pory? Dziewięć. Dziewięć dróg. O dziewięć za dużo.
Ta miała nie więcej niż15 lat. Jednak jej uroda, połączona z dziewczęcą niewinnością, wręcz porażała. Nawet na tych zdjęciach, na których nie można się było dopatrzyć już żadnych śladów życia... Inspektor przyglądał się misternie ukształtowanym zagłębieniom dwójek, proporcjonalnie rozmieszczonym krągłościom epidianowych klam, które nawet na tych odrażających fotografiach, wciąż kusiły, aby ich dotknąć... Wzdrygnął się. Wszędzie rozmazane ślady magnezji - praktycznie na każdej płaskiej powierzchni, no i te czarne sińce zostawione przez buty oprawcy. Przerażająca masakra. Jak zwyrodniałe musi być sumienie, które pozwala człowiekowi na dopuszczenie się tak potwornych czynów.
- ...te same cechy charakterystyczne przestępstwa, - monotonnie kontynuował starszy aspirant Keczup, - jak zwykle działał z zaskoczenia, najprawdopodobniej kierowała nim potrzeba zaspokojenia seksualnego, najpierw szybkie i brutalne przejście kolejnej drogi w odludnej okolicy, a następnie samochwalcza wiadomość na forum internetowym, regularnie odwiedzanym przez tych zboczeńców, podpisana jako "Baby-G", w której nasz ptaszek przechwala się, jak to załatwił tę drogę, ile razy się do niej zabierał, gdzie jej wkładał palce, jakie ruchy na niej wykonywał, itd., i jak zwykle te dziwne oznaczenia cyfrowe, prawdopodobnie o podtekście okultystycznym. Tak jak i poprzednie, również i ten post, swoim stylem niewątpliwie nawiązuje do listów Charlesa Mansona... Jednak tym razem jedna rzecz się zmieniła... - aspirant Keczup dramatycznie zawiesił głos w celu podwyższenia napięcia.
- Keczup, z łaski swojej zaprzestań tych swoich teatralnych sztuczek, tu nie Parafialne Kółko Szopek Bożonarodzeniowych, ale Komenda Policji Państwowej! Mów co się zmieniło.
- Przepraszam Szefie, ponoszą mnie emocje, jednak wygląda na to, że tym razem mamy świadka! Chyba, że po raz pierwszy ktoś go widział...
Na twarzy inspektora Stefana odmalowała się dzika satysfakcja. To może być przełom w sprawie. To może być ten upragniony punkt zaczepienia, który pozwoli mu w końcu dorwać tego drania...
- Wcześnie rano, 18 maja, w okolicach jaskini spacerował mieszkaniec nieodległej wioski, pan Zenon Maślak, zapalony grzybiarz. Świadek twierdzi, że pomiędzy godziną 6 a 6:30 rano widział jak młody mężczyzna [wiek około 16-18 lat, wzrost niski, włosy krótkie jasne, budowa krępa, znaków szczególnych brak] kręcił się w okolicach wejścia do jaskini. Świadek mówi, że mężczyzna nie wyglądał na grzybiarza, więc od razu wydał mu się podejrzany, tym bardziej, że wiedział o wcześniejszych tragicznych wydarzeniach w jaskini. Pan Maślak bał się sam interweniować, ale przyjrzał się dokładnie podejrzanemu, a następnie pobiegł do wsi zaalarmować lokalny komisariat, jednak gdy 20 minut później, wraz z miejscowym stróżem prawa, aspirantem Nowakiem, przybyli na miejsce, było już za późno, to co zastali wewnątrz jaskini może Pan Inspektor zobaczyć na zdjęciach...
-Keczup, grzej silnik! Jedziemy porozmawiać z tym tajemniczym grzybiarzem.




[słowa: ptr | muzyka: nightwish]





KULTEXTY 




"Bo' selecta!"
Craig David

"Jajco to życie!"
Zdero o diecie

"To be a good photographer you have to have an eye. To have an eye you have to know how to be alone. Even in the midst of others, you have to know how to be alone. The eye of God. No desire and no pity. Looking upon all things, in heaven and in hell, with equanimity."
Joyce Carol Oates, The Barrens.

"Pepsi piją najlepsi"
copywriter Banan

"Even if I die pennyless, still I'll die a rich man, because of all the memories I've got. I've had a beautiful life."
John, hydraulik, lat 58, w rozmowie o sensie życia

"Kto pepsi pije,
temu chuj nie gnije"
copywriter Banan

"It provokes the desire, but it also takes away the performance"
Shakespeare o alkoholu

"-Banan strzelił focha i poszedł sobie.
-A kto to jest Foch?"
Domino

"Craiiiig David"
Bo' Selecta

"Thank you, please."
popularne

"Even the lottery can't fucking get you that, can it?"
Jerry Moffat w Stick It o bouderingu

"Gdyby wspinanie szło mi tak dobrze jak pukanie Radnej, to już dawno robiłbym 8a"
Radi

"Żeżoż!"
Australijka Lou, próbująca wymówić "Grzegorz"

"Kraków i Nowa Huta,
Sodoma z Gomorą,
Z Sodomy do Gomory,
Jedzie się tramwajem."
Marcin Świetlicki

"Kobiety to chuje."
Bogdan, ojciec Oli

"W tym sezonie poprowadziłem kilka 6.6, no wiesz muszę się wykazać, gdyż bardzo chciałbym, aby WdAhu przeprowadziło ze mną wywiad..."
Staszek

"Kto pije pepsi, ten wzwód ma najlepsi."
copywriter Banan

"This is a myth that Muslims don't drink. One had 5 shots before 10 a.m. yesterday in London."
popularny agielski dowcip, na okoliczność zastrzelenia przez policję niewinnego muzułmanina

"Od Coli to się w głowie pierdoli."
copywriter Banan

"Anglicy mają swoje celebrities, a Polacy mają Małysza i papieża."
zasłyszane

" - ja dzisiaj widziałem w autobusie dwie zajebiste hinduski - z jedna nawet odbyłem monumentalny dialog angielskojezyczny:
- Is this bus going to 'Arkadia'*
- Yes, it iz.
* (Arkadia - to to wielkie mega-pierdolone centrum handlowe u nas)
i powiem ci Panie Ziom, ze jedną z nich to bym nawet na gwoździach zapiął... - a swoją drogą, to to ze do tej 'rozmowy' wybrały własnie mnie, swiadczy niezbicie o tym, ze zgodnie z sugestiami najblizszych kolegów - wyglądam w obecnych włosach jak pedał i cipa."
z wujamariana

"Sprzedać ci Glasgow Kiss?"
popularne ["Glasgow Kiss" oznacza uderzenie czołem w twarz przeciwnika]

"Are you having a giraffe?"
Duncan, odpowiednik "Are you having a laught?" w rhyming slang

nędza bordelingu  




Poniżej publikujemy rewelacyjny tekst Starosty, wykładający prostym językiem [dostosowanym do poziomu intelektualnego boulderowców] wszystkie absurdalne aspekty pseudo-dyscypliny wspinaczkowej zwanej: boulderingiem, bulderingiem, balderingiem, bolderingiem, czy też nawet bordelingiem. Tekst ten stanowił dla redakcji wdh zaiście zbawcze oświecenie, które pozwoliło nam zrozumieć jak dalece pobłądziliśmy w naszych wysiłkach wspinaczkowych. Pragniemy podkreślić, że obecnie nie uprawiamy już plugawej czynności zwanej boulderingiem, gdyż pragiemy, aby podobnie jak Staroście, nam też zwisało między nogami.


Gdyby ktoś 15 lat temu powiedział mi, że wystąpię kiedyś przeciwko ludziom obutych w kleterki, zapukałbym się w głowę. Teraz, po latach, z pokorą muszę przyznać, że moje zdolności prorocze były żadne. Wróg wszedł tylnymi drzwiami, stawiając mnie w niewygodnej pozycji, prowadzącego wojnę domową. Wróg ten zowie się bordeling, a jego żołnierze to bordelingowcy. Zakłamani, chowając się za kraszpadami, przemykają chyłkiem, ewidentnie mając nieczyste sumienia. I tak jest w istocie. To bordelingowcy podtrzymują mit, że bordeling jest Dyscypliną Wspinaczkową. Jeżeli rzeczywiście istnieją wirusy umysłu, memy, to bez dwóch zdań bordeling jest memem właśnie.
Jest jednak sprawiedliwość na świecie i Bóg dał światu szansę poznać prawdę o bordelingu. Przez moje usta tę prawdę poznacie. Jestem Starosta, skromny wspinacz z Warszawy. W pawlaczu trzymam linę, w sercu Tatry.
Bordeling jest w rzeczywistości ideą lewacką i jako taką można go sprowadzić do absurdu. W czterdziestostopniowym upale bordelowiec nosi czapkę i mówi, że nie jest mu gorąco. Po 4-tej wpince 30 metrowej drogi dopatruje się ruchu za V5, ale powie, że bordel to coś zasadniczo odmiennego od drogi wspinaczkowej. Lewactwo wychodzi tutaj jak słoma z butów.
Dla każdego myślącego człowieka jest jasne, że bordeling jest tylko lichą namiastką wspinania. Nieszkodliwą i nawet przyjemną, jako odskocznia, podobnie, jak pluskanie się nago w jeziorze z piękną niewiastą jest miłą odmianą po przepłynięciu w tymże jeziorze 10 kilometrów. Nikt wszakże nie powie, że pluskanie się jest twardzielskie. I nikt tak nie powinien mówić o bordelingu. A jednak tak się mówi, bo nazywając bordeling "wspinaniem", równocześnie przydaje mu twardzielskości. Twardzielskość jest przecież esencją wspinania. Wspinacz motający asekurację staje się na moment herosem, a lina luźno pod nim zwisająca nadaje mu wręcz cech boskich. Zawieszony między niebem a ziemią, wspinacz doświadcza absolutu.
Skupmy się jednak na powyższym przykładzie. Otóż na drodze dostrzegalne są bordelowe trudności. Załóżmy, że poza bordelowym miejscem droga jest wręcz banalna. A więc o jej wycenie decyduje bordl. Jest on wszakże wyceniony w normalnej skali, czy to Kurtyki, czy francuskiej. Tak więc bordl niejako zawiera się w całej drodze. Wyobraźmy sobie teraz, że bordelowcy odłupują fragment skały z bordlem i stawiają go gdzieś, w miejscu, które umownie nazwijmy Lichy Dół. Większość zgodzi się, że wspinaczka na bordlu będzie czymś "mniejszym", niż po całej drodze. Bordelowcy bezczelnie mówią w twarz, że bordl jest czymś niewspółmiernym z drogą wspinaczkową.
Mają oni swój argument, że najtrudniejsze na świecie ruchy to ruchy bordelowe. Nędza tego argumentu jest już chyba oczywista. 40 lat temu poszczególne ruchy Action Directe też byłyby bordlami. Teraz jednak stały się częścią drogi wspinaczowej. Wychodzi na jaw, już zupełnie otwarcie, że bronić swych tez bordelowcy mogą tylko przez pryzmat relatywizmu. Postawa ta jest jednak nie do przyjęcia, jako kakaowa par excellance. Tym samym bordeling sam się obalił.
Logiki powyższego wywodu nie daje się podważyć. Mizerykordią, jaką zaofiarować można bordelowcom jest dobitne pokazanie ich niedojrzałości, przejawiającej się w wyróżnianiu się na siłę stroje i tatuażem. Podobnie zachowują się chłopcy w podstawówce, jednak pamiętajmy, że ich pierwsze kontakty seksualne są jeszcze przed nimi. I tak samo wspinanie przed bordelowcami...





[słowa: starosta | muzyka: dolly parton]







członek redakcji wdh jeszcze przed nawróceniem | foto: banan




pośpiech  




Mamy 2 godziny, dude, wydłużyli mi przerwę na lunch! biegiem do samochodu, kurwa zapomnieliśmy kluczyków! Kurwa-psita-mać! Z powrotem do domu, są! Wskakujemy do naszego bolida, gaz do dechy... Wąska droga wije się i kręci, jakby chciała nam odmówić dostępu o naszych kamiennych skarbów... Zapierdalaj stary, zapierdalaj! Czemu ta pinda przed nami się tak wlecze?! Tylko 40 mil na godzinę?! Ograniczenie? W dupie mam ograniczenie! No zapierdalaj suko, śpieszy nam się na baldy! Co za psita! Wyprzedzaj ją! Kurwa, nie na podwójnej ciągłej, przecież przed nami zakręt, bucu! Uważaj! Ciężarówka! Kuuuuurwa mać, man, o włos, niewiele brakowało, ufff, ale chuj tam, teraz zapierdalaj, daj tego Roni Size'a głośniej, o tak właśnie tak, teraz w końcu słyszę ten bassssss! Jeszcze tylko kilka mil, kilka zakrętów, nie popuszczaj, mate... Uuuu, ale nas wyrzuciła ta hopka, no normalnie Collin McRea... no nareszcie, już widać wzgórze... jesteśmy, man, zajebiście... no dobra, to gdzie te kamienie? Co znaczy "Nie wiem"? Nie byłeś tu jeszcze? No, kurwa. Dawaj skałoplan, gdzie to jest... Taaaa, tamten blok to chyba... A tutaj, te kamienie to... A więc nasz kamień powinien być, gdzieś tam, za tamtą grupą drzew, pod samym grzbietem wzgórza... No to dajemy, mon, crashe na plecy i do góry... Gdzie jest ścieżka? Same jebane paprocie, nawet śladu ścieżki, no to zapierdalamy na krechę, na jebany azymut... Co za dżungla, stary, toż to zielone piekło, tylko Vietcongu brakuje, ja pierdolę te paprocie są wyższe ode mnie! Ni chuja, nic nie widzę... Idziemy w dobrym kierunku? Uważaj, tu są jakieś kamienie pod nogami... Kuuuurwa mać, zaraz skręcę sobie kostki... też mi pomysł - wybrać się w sandałach na baldy, kurwa głupia moja mać... Maczeta by się przydała, albo od razu cały zrzut napalmu, co za pieprzony gąszcz... sam nie wiem, gdzie jesteśmy, psia jucha! Te widzisz te kamienie w dole? To chyba nasze jebańce! Musieliśmy je minąć, cholera, już płuc nie czuję, zapierdalamy po tym wzgórzu jak jacyś frajerzy-taternicy, jak goryle we mgle, albo raczej jak balderowcy w paprociach! No dobra, bucu, z powrotem w dół... Niiiiiie, to chyba jednak nie te kamienie... Gdzie są te pierdolone kamerdolce? Może bardziej w lewo... Albo w prawo... Widzę je! O tam! Trawers jakieś 200 metrów przez paprocie, poszli! Nienawidzę paproci, nienawidzę paproci, nienawidzę paproci... No w końcu, zgadza się, to są właśnie te nasze wyśnione, wymarzone, wypindrzone kamienie, a tutaj jest śliczne, niczym 13 letnia dziewica, V7 - "Punk's Life". Do roboty. Ile czasu nam zostało? Co? Piętnaście minut? Hmmm, niezawiele. Ale piętnaście minut, to zawsze coś, zrobimy przynajmniej jednego balda, jednak warto było przejechać tych 30 mil, mate! Wyciągaj buty! No, wyciągaj buty, mówię. Nie pierdol mi tu, to TY miałeś zapakować nasze buty. Co to znaczy "Nie wziąłem butów"?! Co to kurwa ma znaczyć?! Jak to kurwa, ZAPOMNIAŁEŚ butów?! Kurwa, pizda, chuj niebrzezany, co za cipa niedomyta. Zaraz się chyba popłaczę... Zresztą i tak zaczyna padać... Kurwa.



[słowa: kasjus | muzyka: beasty boys]



cyferki  





PROWADZĄCY: W dzisiejszym wydaniu naszego tok szołu, chciałbym bardzo serdecznie powitać telewidzów zgromadzonych przed teleodbiornikami, oraz publiczność w naszym studiu, jak również naszych specjalnych gości - gwiazdy światowego wspinania.
Panie i panowie, przed wami najlepsi z najlepszych wspinaczy świata! [brawa]
Tematem naszego dzisiejszego programu jest "Arytmetyka trudności wspinaczkowych" albo mówiąc prościej: co ile ma? A teraz oddaję głos naszym wyjątkowym gościom. Czy mogliby się panowie podzielić z nami swoimi refleksjami na temat tej subtelnej relacji pomiędzy cyfrą a trudnością?

HIRAYAMA: 8c OS, naprawdę, uwierzcie mi.

STEVE MCLURE: 100 X 8a OS, w ciągu jednego roku.

TOMASZ OLEKSY: Tysiąc Kotletów VI.8 - naturalnie logiczna droga.

STEFAN: Postuluję wprowadzenie ułamków dziesiętnych w wycenianiu.

FRED ROUHLING: 9b.

ALEKSANDRA TAISTRA: Sześć siedem, sześć siedem, sześć siedem, sześć siedem.

SZALONY: Czyste Sześć Pięć.

ALEX HUBER: 8c+ pinkpoint, po prostu lubię ten kolor.

PACO: Wszystko nie więcej niż 7c font.

JOHN DUNNE: E10 7a headpoint.

FATMAN: 582387634%^&*-976349870219377+)(*56253 12971021[2-827372366 23t2378%$!720398-09`383 2786239873298-329e83e62833298 -0329=1934237e7332[818@#383 7327214754983]00239u8339282323983p042[ -2388dy023998846 239823704932-3848-430 95-82574@#$*33u87012438f8914861425&*( )42615192754343-2091-34823id f9u91p[''[12393479 273682737236623t2378%$!7203 1934237e7332[818@#38 37327214754983]00239 u833998-09`3832786239873298-329e83e628 33298-82737236623t2378%$ !720398-09`3832786239873298 -329e83e62833298 t2378%$!7 20398-09`3832786239873298-329e83e62833298- 0329=1934237e7332[811934237e7332[818@ #3837327214754983]00239u83398@#3837327214754983]0 023582387634%^&*-976349870219377+) (*5625312971021[2-82737236623t2378%$!720 398-09`38327862398732989u8339282323983p0 42[1934237e7332[818@#38373 27214754983]00239u8339-2388dy0 23998846239823704932-3848- 43095-82574@#$*33u87012438f8914861425&*()42615192754343-2091-34 823idf9u91 t2378%$ !720398-09`3832786239873298-329e83e62833298-0329=19319342 37e7332[818@1934237e7332 [818@#3837327214754983]0023 9u8339#3837327214754983]00239u8 3394237e7332[818@#38373 27214754983]00239u8339282323983p042[-2388d y023998846239823704932-3848-43095-8257 4@#$*33u87012438f8914861425&*()426151927 54343-2091934237e7332[818@#1934237e7332 [818@#3837327214754983]00239u833938373 27214754983]00239u83391-34823idf9u91-0329= 1934237e7332[858238 7634%^&*-976349870219377+)(*5625312971021[2-82737236623t2378% $!720398-09`383278623987329818@#3 837327214754983]00 239u831934237e7332[818@#38373 27214754983]00239u83393928232398582387634 %^&*-976349870219377+)(1934237e7332[818 @1934237e7332[818@#3837327214754983]0023 9u8339#3837327214754983]00239u8339*56253 12971021[2-82737236623t2378%$!720398-09`38327862398732983p042[-2388dy02399884623 98237049320329=1934237e7332[818@#3837327214 751934237e7332[818@#3837327214754983] 00239u83394983]00239u833928232398 3p042[-2388dy0239988462398237049323223890923-23 9=12-49746182472943 _)1934237e7332[818@#3837327 214754983]00239u8339)(71494i23419! 3423681794287130-143oi9432r76...




[słowa: fatman | muzyka: aphex twin]





zadowolić sponsora  



- To, że sponsor kazał mi wytatuować swoje logo na ciele, to małe piwo, ale, że kazał mi wytatuować to pieprzone logo na moim członku i wspinać się z fajfusem na wierzchu, to już lekka przesada, szczególnie jak za parę butów wspinaczkowych raz do roku...
- I co? Zmieniłeś sponsora?
- Tak, teraz jest o wiele lepiej, ten nowy przynajmniej pozwala mi pozostać w ubraniu...
- A to fajnie...
- No tak, ale niestety jest to ubranie damskie. Udało mi się podpisać kontrakt z producentem bielizny erotycznej... No wiesz, stringi, podwiązki, lateksowe gorsety, skórzane maski... Trochę to niewygodne, ale przynajmniej płacą w gotówce. Co za czasy, stary, mówię ci, czego to przyzwoity wspinacz nie musi dzisiaj zrobić, aby zadowolić sponsora...



[słowa: roleski | muzyka: gang bang band]





hackerzy wspinania  




Ostatnio szperając po różnych zakamarkach sieci natrafiłem na kilka interesujących artykułów starających się zdefiniować pojęcie "hackera". Oczywiście nie chodzi tutaj o popularne, aczkolwiek mylne, wyobrażenie ukazujące hakera jako pryszczatego małolata siedzącego 24 h na dobę przed monitorem, kradnącego kody wyrzutni rakietowych z serwerów Pentagonu, tworzącego wirusy paraliżujące systemy energetyczne całych państw, czy wykradającego PINy milionów posiadaczy kart Visa. Takie wyobrażenie hackera może i silnie przemawia do masowej wyobraźni, jednak dalekie jest od prawdy. Takich osobników nazwalibyśmy raczej "crackerami" albo "dark-side hackerami".
W rzeczywistości, hackerzy to odrębna subkultura cybernetyczna. To raczej ludzie, którzy oczywiście doskonale znają się na technologii cyfrowej, jednak swoją wiedzę wykorzystują w sposób bardziej twórczy, niż destruktywny. Jeśli już łamią kody, to raczej w celach rozrywkowych, a nie przestępczych (tzw. "fun-hacking"). Hackerzy to ludzie wolni, którzy starają się swoją wolność chronić. Są to ostatni obrońcy anarchistycznego ducha cyberprzestrzeni. To hackerzy rozwijają oprogramowanie open source, to oni walczą z monopolem Microsoftu, to oni nie zgadzają się na rządową cenzurę i inwigilację Internetu, to oni protestują przeciw patentowaniu algorytmów, etc. etc. etc.
Jednak dlaczego o tym wszystkim piszę, przecież nie jest to zine komputerowy, ale wspinaczkowy. Otóż za każdym razem, gdy czytałem kolejną próbę zdefiniowania ruchu hackerskiego uderzały mnie rozliczne zbieżności pomiędzy hackerami, a zupełnie inną, dobrze nam znaną subkulturą - boulderowcami.

Problemy

Zarówno boulderowcy, jak i hackerzy koncentrują się na pokonywaniu kolejnych stawianych sobie wyzwań. Dla hakera wyzwaniem może być spenetrowanie zapory ogniowej, dla boulderowca pokonanie nowej przystawki.

1. Bycie hackerem / boulderowcem polega na rozwiązywaniu problemów.
2. Hacker / boulderowiec nie rozwiązuje tych samych problemów dwa razy.
3. Do rozwiązania każdego problemu należy dorosnąć.
4. Aby rozwiązać dany problem trzeba go wpierw zrozumieć.
5. Problem rozwiązuje się najprostszymi możliwymi środkami.

Wolność

Wspinanie, a w szczególności bouldering, jest formą wyzwania rzuconego systemowi. Zamiast dawać się "produktywnie" wykorzystać korporacji, boulderowcy wolą szlajać się po lasach i szczotkować napotkane kamienie. Skała to dobro wspólne łączące wszystkich boulderowców. Skała stanowi epicentrum boulderingu.
W przypadku hakerów to informacja stanowi niezależne dobro wspólne, którym należy się dzielić. Informacja to źródło wiedzy i mądrości. Informacja nie należy do nikogo i równocześnie należy do wszystkich. Należy ją kultywować, chronić i rozpowszechniać.

6. Postawa hackerska / boulderowa jest nierozerwalnie związana z wolnością, indywidualizmem, brakiem kontroli.
7. Informacja / skała należy do wszystkich.
8. Kod komputerowy / sekwencje boulderowe stanowią podstawę porozumiewania się wewnątrz każdej z tych subkultur.

Hackerzy często podkreślają, że aby stać się jednym z nich nie trzeba koniecznie być specem od najnowszych technologii. Hacking to postawa, stan umysłu, który każdy może sta się hackrem, jest to tylko kwestia oderwania się od mentalności masowej. Czyżby więc boulderowcy byli hackerami wspinania?



[słowa: hack | muzyka: atari teenage riot]





BK  



Powszechnie uważa się, że bouldering nie należy do dyscyplin nazbyt wyrafinowanych intelektualnie, a osoby uprawiające tą dyscyplinę cechuje IQ odpowiadające mniej więcej rozmiarowi ich obcisłych butów wspinaczkowych. Jednak powyższe twierdzenia niekoniecznie muszą być prawdą. W końcu osobiście znam wielu, no może trochę przesadziłem - kilku boulderowców, którzy wypowiadają się całkiem składnie, a jeśli nie mówią zbyt szybko, to zazwyczaj można nawet domyślić się o co im chodzi. A zatem, aby odrobinę poprawić image tej jakże sympatycznej subdyscypliny wspinaczkowej, proponujemy wypromowanie nowej formy zawodów boulderowych, którą na potrzeby poniższego tekstu nazwiemy Boulderingiem Koncepcyjnym [BK].

Otóż zawody w BK można rozgrywać na normalnej ścianie wspinaczkowej, a ich organizacja z technicznego punku widzenia zdaje się być jeszcze prostsza niż ma to miejsce w przypadku tradycyjnych zawodów wspinaczkowych. Zawody Koncepcyjne wyglądałyby mniej więcej następująco:

Wstępną Wizualizacją Koncepcyjną

Zawodnik siada przed mocno wywieszonym panelem, na który nakręcone są dziesiątki, setki chwytów wspinaczkowych, tak że wszystkie możliwe gniazda w panelu zostały wykorzystane. Przez 5 minut zawodnik może dokładnie oglądać sobie wszystkie chwyty, jednak bez dotykania ich. Ten etap nazywamy Wstępną Wizualizacją Koncepcyjną. Następnie sędzia wręcza zawodnikowi wiersz opisujący daną przystawkę. Wiersz może być w stylu dadaistycznym, albo haiku, lub w dowolnym innym stylu lirycznym charakteryzującym się wysokim stopniem abstrakcji.

Analizą Koncepcyjną

Następnie na podstawie otrzymanego wiersza, zawodnik musi odgadnąć z których chwytów składa się dana przystawka i jaka jest optymalna sekwencja ruchów, pamiętając o uniwersalnej zasadzie "nogi po rękach". Ten etap nazywany jest Analizą Koncepcyjną i zawodnik ma na niego nie więcej niż 10 minut.

Syntezą Koncepcyjną

Gdy zawodnikowi wydaje się, że odgadł już przebieg przystawki i wybrał właściwe chwyty, rozpoczyna się pięciominutowy etap zwany Syntezą Koncepcyjną, a polega on na zapisaniu przez zawodnika przebiegu przystawki za pomocą optymalnego algorytmu. Wyniki zawodów są ustalane na podstawie porównania algorytmów stworzonych przez startujących. Zwycięża zawodnik, którego algorytm był najbliższy oryginału.

Jak sami państwo widzą, Bouldering Koncepcyjny to dyscyplina dająca szansę wszystkim - zarówno przeładowanym mięśniakom, jak i zabiedzonym anorektykom, a co najważniejsze eliminuje ona odwieczny problem przykrego zapachu towarzyszącego bardziej tradycyjnym formom wspinania. Ponoć Bouldering Koncepcyjny ma pojawić się jako nowa dyscyplina już na olimpiadzie w Pekinie. Dlatego Panie i Panowie, nadszedł czas na ładowanie szarych komórek, a nie kapilar!


[słowa: rush | muzyka: LFO]

odwyk  



13 lipca, środa
Jestem na odwyku. W końcu postanowiłem skończyć z całym tym gównem. Zrozumiałem, nie warto marnować życia dla paru kamieni. Wspinanie może i jest fajnym zajęciem przez pierwszych kilka lat, później staje się zwyczajnym uzależnieniem, tak samo poniżającym, jak uzależnienie od alkoholu, nikotyny, czy seksu. Na początku, wspinanie wydawało mi się doskonałą odskocznią od wyrzygowej przeciętności. Jednak z czasem staje się pułapką. Przestajesz się wspinać dlatego, że to lubisz, a zaczynasz się wspinać, gdyż bez wspinania jesteś nikim. Jedynym osiągnięciem twojego życia jest wykaz twoich przejść, jedyną satysfakcją jest pokonywanie grawitacji, jedyną przyjemnością jest ból mięśni wykończonych treningiem.
Pieprzony fanatyk. Tak określiła mnie moja eks. Zanim odeszła zabierając z sobą mojego psa i mój portfel. Niestety muszę przyznać jej rację. Choć wtedy wydawało mi się, że nasz związek stanowi wspaniałomyślny kompromis pomiędzy wspinaniem i miłością. Jednak w jej oczach byłem jedynie obłudnym skurwielem - hipokrytą, który nie ma nawet odwagi przyznać, że kawałek kamienia jest dla niego więcej wart, niż jakikolwiek inny człowiek. Dla wspinania byłem gotów na wszystko. Pieprzony fanatyk.
Dlatego postanowiłem z tym skończyć. Postanowiłem zobaczyć czym jest życie bez wspinania. Świadomie utknąłem w tym najbardziej płaskim miejscu jukeja, starając się zapomnieć, starając się zaharować na śmierć, utopić w alkoholu. Mentalny detoks. Duchowe zesłanie.

16 lipca, sobota
Dziś zacząłem palić. I nie chodzi o to, że moje życie stało się zbyt stresujące, czy że muszę coś odreagować. Nic z tych rzeczy. Po prostu palenie jest nieodłączną częścią harówki na wyrobiskach społecznych nizin. Wśród robotników palenie jest niczym rytuał parzenia herbaty wśród Japończyków. Give it a break, let's go for a fag, man. Drapiący dym wdychany z rozkoszą staje się ulotną namiastką luksusu - niczym jacht, niczym limuzyna, niczym pięciogwiazdkowy hotel. Haust komfortu zanim wrócimy szorować kible pierdolonych bogaczy. Podzielenie się z kimś papierosami jest w takich momentach czymś o wiele bardziej autentycznym, niż puste słowa, do których ludzie prości nie mają zaufania. I słusznie, że im nie ufają, gdyż podświadomie zdają sobie sprawę, że każde słowo to kłamstwo, a kłamstwo to podstawa społecznego wyzysku. Słowa-kłamstwa stanowią domenę wyperfumowanych pedałów w białych koszulach. Prawdziwi ludzie unikają pustych słów, gdyż wiedzą, że prawda ukryta jest gdzieś pomiędzy słowami, a tym co niewypowiedziane. Prawdę można poczuć, można ją zobaczyć, usłyszeć, ale nigdy wypowiedzieć.
Sądzę, że jeśli Chrystus żyłby w dzisiejszych czasach, dzieliłby nie chleb i wino, ale właśnie paczkę papierosów. Oto Czerwone Malboro, bierzcie i palcie z tego wszyscy. W końcu Chrystus też był robolem.

19 lipca, wtorek
Od kilku dni pracuję na zmywaku w kantońskiej restauracji. Mała nora, do której wchodzi się przez zaśmierdłe podwórko na zapleczu jakiegoś sklepu. Na miejscu większości naszych klientów nigdy bym się nie zdecydował na wejście do tak podejrzanego dżointa, nie mówiąc już o włożeniu do ust specjałów przygotowywanych w naszej kuchni. Jednak o dziwo spelunka cieszy się niezwykłą popularnością - każdego wieczora ful - Chińczycy, Europejczycy, Hindusi, Murzyni - prawdziwa wieża Babel. Możliwe, że niezwykła popularność tego miejsca ma to coś wspólnego z faktem, że hed szef nieustannie podgrzewa w mikrofali na zapleczu batony haszu, kroi je na porcje i sprzedaje pod ladą kolejnym klientom.
Dwa razy w tygodniu pracuję tutaj w kuchni na potłoszu. Jestem niepodzielnym władcą królestwa, które roztacza się od oceanów spienionej kipieli stalowych zlewów i ciągnie się, aż do wypiętrzenia masywu przemysłowej zmywarki. Atrybutami mojej władzy są gąbka i butelka płynu do mycia. A wokół mojego wodnego świata rozciąga się Państwo Środka, zaludnione przez niezliczone rzesze Chińczyków - ludzi tajemnicy. Ich twarze niczym maski. Obserwowanie ich to prawie jak obcowanie z cywilizacją pozaziemską. Zupełnie nie chwytam kodów ich zachowań. Nie wiem jaki gest wyraża jaką emocję, ani jakie przesłanie niosą gardłowe dźwięki, które bardziej przypominają trzaski i piski komputerów, niż ludzką mowę. Pozostają dla mnie zagadką. Zagadką rozkrzyczaną, rozbieganą, rozgorączkowaną. Nieustannie w ruchu. Ta kuchnia przypomina środek termitiery, w której insekty ekstatycznie oddają się jakimś zupełnie niezrozumiałym rytuałom.
W chwili przerwy, przyglądam się młodej Chince. Właśnie przyrządza stir-fry w ogromnym woku. Drobniutka, o dziewczęcej figurze i wspaniałych czarnych, orientalnych włosach, wijących się wokół jej głowy niczym wody Styksu. Pomimo mojej ignorancji w kwestiach orientalnych kanonów piękna, czuję instynktownie, że jest to kobieta atrakcyjna. Czuję podniecenie. Zauważyła moje zainteresowanie. Nasze spojrzenia łączą się na chwilę. Uśmiecha się do mnie. Ale jej oczy pozostają niezmiennie enigmatyczne. Co oznacza jej spojrzenie? Czy jest wyrazem sympatii, rozdrażnienia, pogardy, podniecenia? Jakie wspomnienia zarejestrowały te jej nieprzeniknione, czarne węgle źrenic? Jak wyglądało jej dzieciństwo? Kim był jej pierwszy kochanek? Czy seks z taką kobietą byłby najwyższym stadium wyalienowania? Czy byłoby to podniecające? A może ciała należące do dwóch różnych kultur, potrafiłyby się porozumieć się bez słów? Może podstawowe instynkty, najprostsze emocje są ponad kulturowe? Patrząc w bezkres jej czarnych oczu zaczynam w to wątpić.

20 lipca, środa
Duncan - szef z klubu w którym sprzątam rankami. Wydziarany zabijaka z Manchesteru. Cwaniak, drobny oszust, były właściciel dwóch porn shopów, ćpun, pijak, kibol, skurwiel. Kilka lat temu zrobił dziecko pewnej murzynce z Wybrzeża Kości Słoniowej, a następnie porzucił je wraz z jego matką - ach te kolonialne nawyki jego przodków. Pewnie dlatego teraz szuka zapomnienia w objęciach nieletniej Rosjanki, imieniem Oksana, która podejrzanie profesjonalnie ciągnie druta, a jedyne zdanie, które potrafi wypowiedzieć w łamanej angielszczyźnie brzmi: "Ai low ju".
Z wszystkich tych powodów bardzo polubiłem Duncana. Od bardzo dawna nie spotkałem tak przyzwoitego człowieka.

Opowieść Duncana
Wczoraj pojechałem do Manchesteru odwiedzić mojego starego meitsa. Jakoś tak dziwnie się złożyło, że już o 10 wieczorem byliśmy zupełnie najebani. Siedzieliśmy w jakimś chujowym pubie, planując jak konstruktywnie zagospodarować tak zajebiście zapowiadający się wieczór, a jak powszechnie wiadomo najlepszym sposobem zagospodarowania sobie wieczoru jest najebanie się w pubie, wyrwanie przygodnych dup, pośpieszne zerżnięcie ich, a następnie udanie się do klubu w poszukiwaniu kolejnych dup i jeszcze większej ilości alkoholu. Tak też mniej więcej wyglądał nasz wspaniały plan działania, misternie skonstruowany nad ośmioma paintami Johnego Smitha, sześcioma Dżei Di, i bliżej niesprecyzowaną ilością podejrzanie tanich schnapsów. Jednak grube Australijki, które miały stanowić pierwszy etap naszego diabelnie przebiegłego planu, powiedziały nam "to fuk off". Nie dziwię się, byliśmy tak absolutnie kurewsko napierdoleni, że i tak nie miałyby z nas za wiele pożytku. Mój meit bełkotliwie zaproponował, że podrzuci mnie do domu.
Yeah, sure, cool, mate. Only I didn't realise that you've had a car.
In this country every law abiding fuckin citizen may get a proper car, that's what I fuckin love about this country.
Wsiadamy do stjuningowanego mitsubishi lancer, fotele z prawdziwej skóry pachnącej luksusem, ruszamy z piskiem opon, tylko po to, aby na pierwszym zakręcie wypaść z szosy i przypierdolić w kamienny murek. Szkoda murka. Wysiadamy z dymiącego mitsubishi. Mój kumpel ma twarz zalaną krwią, jednak pomimo tego wygląda na bardzo z siebie zadowolonego. Gdy się śmieje, z jego ust wychodzą krwawe bańki. Ja chyba jestem w miarę cały, zresztą i tak nic nie czuję. Maska samochodu zmasakrowana.
Holy shit, mate. I think that we need to call the cops and the ambulance.
No way, dude.
And why the fuck is that?
Because it wasn't my fuckin car, man, I've stolen it this very fuckin evening, fuck.
You cheeky bastard! You sod!
Zataczając się od śmiechu i nadmiaru ekstra smufa, ruszyliśmy dalej na piechotę, zostawiając za sobą pokiereszowany wrak czyjegoś samochodu.

3 sierpnia, środa
Za każdym razem, gdy otwieram kabinę kibla zastanawiam się jaka niespodzianka czeka mnie tym razem... Niespodzianka może być przyjemna, jak na przykład bezpański 20 funtowy banknot czekający na azyl mojej kieszeni, albo nieprzyjemna, jak zatkana rura i brązowawe gówno przelewające się na posadzkę. Tak czy inaczej wyraz mojej twarzy pozostaje niezmieniony, doskonale stoicki, gdyż oto stałem się prawdziwym klozetowym mistrzem Zen Mopa i Szczotki. Sprzątanie toalet nie jest dla mnie życiową koniecznością, ale filozofią i perwersyjną rozrywką.
Jednak tym razem, gdy otworzyłem drzwi kolejnego kibla, nawet moje jasnoszare oczy na chwilę pociemniały. Stoję niczym niemy widz wpatrujący się z przerażeniem w scenę jak z antycznej tragedii. Powoli mój wzrok ślizga się po ścianach, doceniając estetyczną perfekcją zastanego przeze mnie chaosu. Ścianki kabiny wymazane są krwią, dużą ilością krwi, dostrzegam nawet rozmazane odciski szczupłych dłoni, prawdopodobnie kobiecych. Zastygła brązowo-czerwona krew w piękny sposób uzupełnia się z syntetyczną zielenią ścianek działowych. Na podłodze leży prezerwatywa i pusta butelka po Bombay Sapphire. Zieleń ścian delikatnie odbija się w szafirowym szkle butelki. Przymykam oczy, staram się wyobrazić sobie co wydarzyło się tutaj zeszłej nocy. Przemoc, podniecenie, krzyk, pożądanie, ból, rozkosz, szaleństwo, białe światło wbijające się w źrenice.

18 sierpnia, czwartek
Leżę na łóżku, w niedogrzanym mieszkanku. W brudnym ubraniu, w brudnej pościeli. Za oknem deszcz. Pada już od sześciu dni. Bez przerwy. Dzisiaj mam dzień ofu. Pierwszy od trzech tygodni. Nie muszę nic robić, nigdzie iść, o żadnej porze wstawać. Mogę leżeć. Leżeć. Leżeć i nic nie robić. Zmęczenie bierze górę nad moją silną wolą, nad ciekawością świata, nad potrzebą odmiany. Leżę i jestem szczęśliwy, że nie muszę poruszać żadną kończyną. Zamykam oczy. Przez ciemność moich powiek zaczyna przeświecać słońce wspomnień. Migotliwych wspomnień utkanych ze światła, powietrza i cienia. Powracam do miejsc, które już nie istnieją, do chwil, które przeminęły. Na twarzy czuję ciepły dotyk słońca. Pod opuszkami palców szorstkość skały. Jest mi dobrze. Jestem szczęśliwy. Przeszłość jest zawsze doskonalsza od teraźniejszości. Jednak odebrano nam ją i nie ma już do niej powrotu.

26 sierpnia, piątek
Upajam się swoim upadkiem. Rozkoszuję się swoim poniżeniem. Jestem człowiekiem bez właściwości, bez pamięci, bez przyszłości. Jestem czyścicielem kibli. Jestem nikim. Nobody.

Znalazłem najbardziej zawszone z możliwych miejsc, gdzie ludzie zapominają kim są i co ich czeka. Czuję się tutaj jak w domu.

Szczęście jest iluzją. Nieszczęście jest iluzją.

Nie mam już pragnień, nie mam już marzeń, nie mam już złudzeń. Wyleczyłem się już na dobre ze swojej choroby. Teraz jestem w końcu normalny.






[słowa: kasjus | muzyka: p j harvey]

















22Qs 2 starosta  





Starosta - mocny człowiek z zasadami - zgodził się odpowiedzieć na nasze 22 podchwytliwe pytania. Ten nieustraszony szeryf forum Brytana, za chwilę odsłoni przed wami swoją duszę i swoje serce. PS: ku zaspokojeniu waszej ciekawości - powyższe zdjęcie jest jak najbardziej autentyczne, wykonanane przez Starostę specjalnie dla wdh!

1. Jaki rejon wspinaczkowy zabrałbyś z sobą na bezludną wyspę?
Jeżeli mógłby to być wielki rejon, to Yosemite, natomiast jeśli chodzi o nasze podwórko i skały, to chyba jednak Sokoliki.

2. Jaka jest twoja ulubiona używka?
Kawa rozpuszczalna z mlekiem, ale z tych lepszych (kolor granulek bardziej złocisty, niż brązowy).

3. Jeślibyś nie odkrył wspinania, to czym byś się zajmował?
Jeśli chodzi o to, która działalność dawałaby podobnie głębokie doznania, to z pewnością byłoby to żeglarstwo morskie albo polarnictwo. Z innych dziedzin i z innej bajki, to muzyka.

4. Kto jest twoim guru?
Szalony ;-)

5. Jaka była pierwsza droga, którą zrobiłeś?
Droga na Lotnikach, obok Błotnego Komina, startująca o ile dobrze pamiętam, skośna rysą. Na tej drodze miałem pierwszy kontakt ze skałą (przejście TR, z blokami).

6. Którą z dróg wspinaczkowych zapamiętałeś najlepiej? Dlaczego?
Trudno powiedzieć. Nie mam w sumie takiej szczególnie pamiętanej drogi. A pewno Skłodowski w Tatrach był pierwszą naprawdę estetyczną drogą, jaką tam robiłem. No, może wcześniej Motyka na Zamarłej, ale na Skłodowskim trzeba się jednak więcej wspinać i droga bardziej trzyma. W skałach miło kojarzy mi się Obelisk, jednak z pierwszych dróg, na których wspinałem się z sercem.

7. Co mogłoby spowodować, że przestałbyś się wspinać?
Gdybym wygrał w totka, nie ukrywam, że rozważałbym możliwość rejsu dookoła świata.

8. Co jest największym problemem świata?
Z pewnością problem istnienia Boga. Nieco mniejszym, ale przecież pokrewnym, problem istnienia powszechników. No i oczywiście lewactwo, choć pozytywne rozwiązanie dwóch pierwszych problemów odsunęłoby ten ostatni w niebyt. Nikt nie jadłby tego gówna, wiedząc, że jest to gówno tylko ładnie przyprawione.

9. Co jest największym problemem wspinania?
Kasa.

10. Co jest twoim osobistym największym problemem?
Jestem w istocie łagodnym człowiekiem, ale wszyscy postrzegają mnie jako agresywnego.

11. Czy mógłbyś opisać swój idealny dzień?
10.00 - pobudka, seks
11.00- śniadanie
11.30-12.00 - lektura prasy, oczywiście w łóżku, podobnie jak śniadanie
12.00-18.00 - różne aktywności, np. wspinanie, bieganie, żeglowanie, muzykowanie, w przerwie obiad
18.00-19.00 - wyjście na kolację, kwartet smyczkowy, ryby, wino etc.
19.00-20.00 - powrót do domu Porsche 911 (wino - była lampka)
20.00-22.00 - lektura, słuchanie muzyki
22.00-0.00 - seks


12. Kiedy bałeś się najbardziej w życiu?
W Tatrach, kiedy zapchałem się w nieznany teren.


13. Jaki jest twój stosunek do kobiet?
Nie znajduję żadnych cech, którymi kobieta mogłaby górować nad mężczyzną. Nawet tzw. płeć piękna to manipulacja, bo każdy wie, że to członek, na podobieństwo miecza, dumnie się unosi i jest groźny w swojej potędze. Mężczyźni górują w nauce, w jeździe samochodem, są silniejsi... można by tak bez końca. Oczywiście dla common sense dobrze jest o tym zapomnieć i za tym się opowiadam.

14. Który ze stylów wspinaczkowych uważasz za najbardziej odpychający? Dlaczego?
No cóż, to temat na pracę doktorską. Oczywiście stylem tym jest bordeling. Rzekomo oszczędny, jest w istocie przejawem minimalizm życiowego jego przedstawicieli. Wartością, jaką bordeling w sobie niesie jest nihilizm. Nadto dla każdego myślącego człowieka jest jasne, że bordeling de facto nie istnieje. Popatrzmy, mamy drogi, na których różni ludzie dopatrują się fragmentów za V6. Okazuje się więc, że bordel może być częścią drogi. Tak więc bordeling nie jest czymś zasadniczo odmiennym. Różnica w istocie polega na tym, że bordelowcy rezygnują dobrowolnie z ekspozycji. Wspinaczka bez ekspozycji jest tym samym, co seks bez kobiety czy (ODPOWIEDNIO!!!) mężczyzny.


15. Jaką muzykę lubisz?
Tak naprawdę lubię każdą dobrą muzykę. W samochodzie słucham zarówno jazzu, rocka, klasyki, metalu, jak i country. Redakcji Wdahu chciałem podziękować za naprowadzenie mnie na Glenna Goulda. Wariacje Goldbergowskie są zaiste kosmiczne.


16. Co jest najfajniejszego we wspinaniu?
Dziecięca radość wspinania się - trzeba czuć, nie da się wyrazić; obcowanie z przyrodą.

17. Co jest najbardziej beznadziejnego we wspinaniu?
Ból stóp w butach. Problemy logistyczne dla osób nie mieszkających blisko skały.

18. Co było twoją największą wspinaczkową porażką?
Gigantyczna przerwa w działalności.

19. Co cię motywuje do wspinania?
Fotografie z GÓR.

20. Co jest największą przeszkodą pomiędzy tobą, a wspinaniem?
Kasa.

21. Jaki jest twój przepis na zrobienie NAPRAWDĘ trudnej drogi?
Nie istnieje taki algorytm. Podobnie jak na uwiedzenie kobiety (mówimy o czymś naprawdę wyjątkowym). Wszystko jest sprawą indywidualną, a ja nie jestem trenerem. W każdym razie na pewno praca i regularność.

22. Czy chciałbyś w tym miejscu kogoś pozdrowić/obrazić?
W tym miejscy chciałbym serdecznie WYPOZDROWIĆ poznańskie słowiki!

dla ograniczonych  







wieżowiec  




Kasjus siedział na samej krawędzi dachu 80 piętrowego wieżowca. Jego nogi beztrosko dyndały nad otchłanią... Spoglądał z góry na nieprzerwany strumień samochodów, sunących arteriami miejskiej obwodnicy. Niczym krew, ożywiająca betonowo-asfaltowe monstrum. Gdy zamykał oczy wydawało mu się, że słyszy delikatny szmer silników. Nad miastem zapadał zmrok. Stopniowo ten wielki, wiecznie ożywiony ul rozświetlał się milionem świateł.

Kasjus skończył już robotę na dzień dzisiejszy, ale powiedział kumplom, żeby nie czekali na niego. Został sam. Na szczycie wieżowca. Nad miastem. Zawieszony pomiędzy powietrzem, a ziemią.

Patrzył w dół. Na ulice, na dachy domów. Starał się dojrzeć choć jedną sylwetkę ludzką. Jednak wszystko - chodniki, ulice, domy - stapiało się w jednolitą szaroburą masę. Nie był w stanie dojrzeć nikogo. Żywej duszy. Poczuł się przeraźliwie samotny. Zapadał zmrok.

W sumie to nieistotne, pomyślał. Tak samo samotny i wyobcowany czuł się nawet, gdy spokojnie spał wtulony w słodkie kobiece ciało. Samotność i wyobcowanie. Nieodłączni towarzysze jego życia. Na nich zawsze mógł liczyć.

Patrzył jak nad miastem światło stapia się z mrokiem. Patrzył jak jasny, racjonalny świat ustępuje miejsca nocy. Wiedział, że w tych odwiecznych zmaganiach to noc jest zwycięzcą. Ciemność jest starsza i potężniejsza od światła. Noc jest matką dnia.

Cisnął niedopałek w dół, w ciemność i patrzył jak rozżarzony znika w otchłani. Mały czerwony punkcik roztapiający się w ciemności. Mrok wchłonie wszystko, mrok jest nienasycony. Wstał, otrzepał spodnie i nieśpiesznie wrócił do świata żywych.


[słowa: kasjus | muzyka: deadbeat]

betonomieszarka  




Sprawozdanie ze spotkania Komisji Tarzańskiej PZA w dn. 17.08.2005


Szanowni Koledzy i Koleżanki Taternicy,

Liczne obrywy skalne, spowodowane wzmożonym ruchem wspinaczkowym na wielu spośród tatrzańskich ścian, stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia i życia osób uprawiających nasz sport.
W związku z powyższym, podczas ostatniego walnego posiedzenia Komisji Tatrzańskiej PZA postanowiono wyasygnować stosowne środki na zakup betonomieszarki Jelcz-Steyr (pojemność gruszki 6m3, napęd 6x4, stan dobry, w ciągłej eksploatacji, cena : 42.000 PLN netto) w celu wybetonowania najpopularniejszych zerw tatrzańskich - min. Kazalnicy Mięguszowieckiej, Zamarłej Turni, Mnicha.
W akcję włączył się również TOPR, który zaoferował swojego Sokoła do pomocy przy zrzucaniu betonu za pomocą specjalnie do tego skonstruowanego zbiornika transportowego. Taka "bomba betonowa", jeśli zostanie odpowiednio wymierzona, może wzmocnić nawet do 3 ha skały.
W dalszej kolejności, planuje się zakup przemysłowych pistoletów malarskich, w celu namalowania na wszystkich drogach tatrzańskich strzałek i ograniczników, dokładnie wyznaczających ich przebieg.
Zarówno betonomieszarka, jak i pistolety malarskie, zostaną oddane do dyspozycji kol. Miksera, który ma niewątpliwie największe doświadczenie w zakresie renowacji dróg wspinaczkowych na terenie Polski.

Z tatrzańskim pozdrowieniem
Darz Bór
Zarząd KT PZA





[słowa: kt | muzyka: einsturtze neubauten]








chamskie okrzyki  



Autor: LEMAHASTA (---.tele2.pl)
Data: 10-07-2005 - 17:44:42

Wczoraj tj.09 lipca, w sobotę byłem ze swoją zaprzyjaźnioną ekipką w Podlesiowie. W okolicy mruczały groźnie kolejne burze ale jakoś Góra Kołoczek odpychała je i dzionek byłby bardzo udany gdyby nie pewien zakłócający spokój element. Oto jakaś grupka mocarzy (?) metodą oblężniczą, dość nieudolnie przez wiele godzin siłowała się na tzw. Córce II z mocno przewieszoną drogą, bodaj "Dwoje na huśtawce". Nie byłoby w tym niczego godnego wzmianki gdyby nie mocno ponadprzeciętnie wulgarne, co tam wulgarne, po prostu chamskie okrzyki towarzyszące kolejnym porażkom. Ja rozumiem: mocni ludzie - mocne słowa, ale to co tam zaprezentowano to kloaka w najgorszym wydaniu. Pół biedy gdyby świadkami tych wynaturzeń byli tylko wspinacze, nawykli przecież do nejbardziej wyrafinowanych ekscesów, choć wysłuchiwanie wyrykiwanych co parę minut furmańskich wiąch to żadne delicje. Problem polegał na tym, że w najbliższej okolicy było sporo dzieci i bogu ducha winnych turystów, oniemiałych ze zdumienia. Mieliśmy nawet przez moment ochotę zwrócić rozemocjonowanym kolegom uwagę by trochę starali się kontrolować ale w końcu uznaliśmy, że są to wolni ludzie i skoro rodzice ich nie wychowali to my tego robić nie będziemy. Uprzejmie donoszę, że nie jest wykluczone, że jednym z krewkich wspinaczy był znany z niniejszego Forum niejaki TRIBAL (nie jest to informacja pewna w 100 procentach, choć mówimy tu o tzw. przypuszczeniu graniczącym z pewnością).

DŻOPODŻORI


Zmieniany 1 raz/y. Ostatnio 10-07-2005 17:45 przez LEMAHASTA.

[słowa: lemahasta | muzyka: rage against the machine]

 



kamień filozoficzny (łac. lapis philosophorum) - legendarna substancja od wieków poszukiwana przez alchemików; wedle legend kamień filozoficzny miałby magiczne zdolności: mógłby zamienić ołów w złoto, możnaby z niego wytwarzać także eliksir życia, który zapewnia nieśmiertelność każdemu, kto go wypije.