WdAhu Wallzine Wspinaczkowy Nr 5
wrzesień 2000

Motto numeru: Prawdziwa buła jest jak wino- im starsza tym lepsza.

Jakimś dziwnym trafem 26 maja odbyła się kolejna edycja naszych małych, lokalnych, amatorskich zawodów boulderowych- Bania 2000.

Wśród panów triumfował Peter, któremu chyba trening przybloków na listwach barowych przynosi najlepsze rezultaty, a wśród dziewczynek, tradycyjnie już, zwyciężyła Mała Madzia udowadniając tym samych, że od pozostałych zawodniczek dzieli ją przepaść kilku klas wspinaczkowych. Elektryk, który w eliminacjach osiągnął najlepszy wynik, w finałach udowodnił, że naga buła techniki nie przeskoczy. Natomiast Muppet dał wspaniały pokaz siły absolutnej palców, który zapewnił mu drugie miejsce (ten młodzieniec jeszcze was przerazi). Najbardziej chyba w całej tej zabawie cieszy fakt, że pojawiły się w końcu 'nowe twarze' w finałach, tzn. Banan i Baton. Czyżby w końcu nadchodziła zmiana pokoleń?

Wyniki:

Kobietki
l. Mała Magdzia
2. Aśka
3. Marta K.

Faceci
l. Peter
2. Muppet
3. Pan Kierownik


Nareszcie coś drgnęło w skałach. Mała Madzia poprowadziła: Negatyw 6.2 RP, Sokowirówkę 6.2+ RP, Myśliwych z Jurgowa 6.2+ RP, Telewizor 6.3+ RP, i... no właśnie, i Lekcję Tańca 6.4 RP, tym samym potwierdzając, że wśród pań (jak również wśród wielu panów) w tym miasteczku nie ma sobie równych. Serdecznie gratulujemy i czekamy na jeszcze.


Magda Karaś pokonała Myśliwych z Jurgowa 6.2+ RP, Prostowanie Prawej Pilchówki 6.2+ RP, Brzytwę Okhama Wprost VI. 2+ RP, Świnię, Która Zna Karate 6.2 RP oraz Płytę Szymendery 6.2 RP. Łoj, łoi dziewczyna.


Burdzan dołączył do dość licznego już grona pogromców Krakowskiego Spleena 6.4 RP oraz Strzału w Dziesiątkę 6.4 RP. Warto nadmienić przy okazji, że Burdzan pokonał Strzał 'właściwym' patentem, czyli wprost, bez no-handowej półki po lewej. Taki wariant można bezpiecznie wycenić na pełne 6.4. Jednak dość nielogiczny rest na wygodnej półce po lewej, praktykowany przez wiele osób, powinien chyba obniżać wycenę drogi o co najmniej 0,5 punktu.


Doktor sieknął Mandolinę Ogiera 6.4 RP. A jednak, przynajmniej niektórym, reforma Służby Zdrowia wychodzi na zdrowie.


Muppet w końcu nauczył się podstawowych kroków tanecznych na Lekcji Tańca 6.4 RP, tylko po to, aby w rytmie modnej obecnie bossanovy rozprawić się błyskawicznie z Pi-Chingiem 6.4+ RP (startując z kamienia). W dwa tygodnie później nasza ścianowa maskotka dokonała pierwszego, poważniejszego w swoim krótkim żywocie, zbliżenia z płcią przeciwną, prowadząc Porozmawiajmy o Kobietach 6.4+/5 RP. Niepokój redakcji WdAhu wzbudził jednak fakt, że Muppet w trakcie zbliżenia był tak podniecony wkładaniem palców w różne dziurki, że wahał się czy nie ominąć drugiej wpinki. Muppeciku, tak nie można, pamiętaj, że jeśli już decydujesz się na rozpoczęcie regularnego wspinania, musisz być wystarczająco dorosły, aby zawsze pamiętać o odpowiednim zabezpieczeniu. No cóż, może trochę narwany, ale z pewnością bardzo silny chłopak.


Generał poprowadził Krakowskiego Spleena 6.4 RP.


Po latach katorżniczego treningu, niezliczonych próbach i żelaznym reżimie żywnościowym Tuptak uporał się ze swym odwiecznym problematem, prawdziwym wyzwaniem swego życia, czyli Magnetowidem 6.3+ RP. Jak sam stwierdził: "Teraz mogę już odejść na zasłużoną emeryturę wiedząc, że spełniłem swój wspinaczkowy obowiązek." Wygląda jednak na to, że emerytura chwilowo odwleka się, gdyż, wkrótce potem, ten człowiek o bule z żelaza poprowadził Prostowanie Wariantów Klasycznych 6.3+/4 RP. Przejście należy zaliczyć do szczególnie ekskrementalnych, ze względu na wyjątkowo poważną awarię jelit.


W chwilę po prowadzeniu Tuptaka doszło do kolejnego ważnego wydarzenia sezonu. Mrówa pociągnął Warianty w ciągu. Niby nic takiego, a jednak Mrówa nigdy wcześniej nie macał klameczek na tej drodze i znał jedynie "wyśmienite", jak stwierdził sam Tuptak-podpowiadacz, patenty forlaufera. A zatem 6.3+/4 flash, czyli wynik już całkiem sympatyczny, szczególnie, że w tym mieście praktycznie nikt nie wspina się w stylach szybkich i eleganckich, przedkładając ponad nie lata cienkiego postękiwania na wędeczkę. Mrówa jesteś Wielki!


W Dolomitach pada, o czym przekonali się Darek, Pan Trener Grzegorz, Jacek oraz Domino w trakcie wymuszonych odwrotów w deszczu i śniegu podczas wypadu na Gruppo di Sella, który miał miejsce pod koniec lipca. Pomimo deszczu udało się naszym dzielnym chłopcom ukończyć kilka dróg do 350m i o trudnościach do V.

'Ja nie jestem głupi. Ja tylko wolno myślę.'
zasłyszane

'Moje mejle były i są zawsze dobre'
Masztalski

'Lepiej mieć małego, niż wcale.'
Dominik (z KULu)

'Siedzi dwóch wspinaczy pod skałą.
-Co jesz?
-Banana
-A czemu taki brązowy?
-Bo jem go już drugi raz.'
dowcip Petera

'A tutaj jakiś baran zlazł ze szlaku i się drze!'
przewodnik tatrzańskiej wycieczki komentujący dobiegającą ze ściany komendę: 'Mam auto, możesz iść!'

'-Po chuja wsadziłeś tam palce?
-Nie po chuja, tylko po pierwszy paliczek.'
Muppet

'La Hujoza'
popularne w Dolomitach

'Pan Parametr nie żyje'
Doktor

'Mam problema'
Muppet Wizjoner pod ścianką boulderową

'Siedzę tu już od maja. Czasem nie miałem co jeść. Ci mi dali, tamci mi dali. W końcu trzeba się zdecydować: wspinanie, czy jedzenie.'
Rafał Moucka

'Aby się wspinać, trzeba zostać prawdziwym samurajem.'
Domino

'Wspinanie albo żona.'
Grzegorz G.

'Falafel'
określenie często używane pod Dupą Słonia wyrażające wszystko od chujowej pogody do pięknego przechwytu

'I tym sposobem zatrzymałem rozwój historii polskiego wspinania. Pewnie facet do końca życia myślałby, że zrobił jakieś popieprzone 6.2.'
koleś z Katowic po tym jak zwrócił Domino uwagę, że droga na którą ten się wybiera w oesie ma wycenę 6.5+/6.6, a nie 6.2

'Życie jest parametryczne'
Doktor

'Nie mam zdrowia do wspinania. Dobrze, że apetyt chociaż mam.'
Bugi pochłaniając kiełbasę za 6.3

Zawsze chciałem wygrywać. No, cóż taki już jestem. Już jako dziecko chciałem być najlepszy. Pamiętam, że nigdy nie potrafiłem znieść, gdy ktoś budował wspanialsze zamki z piasku. Jeśli już nawet komuś się to udało, wtedy mówiłem mu, że wołała go mamusia, a gdy odchodził, równałem budowlę z ziemią, a raczej z piaskiem. Gdy wracał zdezorientowany (w końcu nikt go nie wołał), mówiłem mu, że to Pawełek, czy inny Maciuś, zniszczył mu zamek. Zazwyczaj dochodziło do bójki między frajerami, w której zacietrzewienie nie pozwalało na żadne tłumaczenia. To właśnie wtedy nauczyłem się, że zwycięstwo osiąga się nie przebierając w środkach. W końcu to cel jest święty, a metody mogą pozostać grzeszne. Później, już na studiach, zainteresowało mnie wspinanie. Spodobała mi się ta atmosfera skrajnego egocentryzmu połączona z bezwzględną rywalizacją, przez niektórych eufemistycznie nazywana 'specyfiką sportu'.

Niestety, nie stanowiłem dobrego materiału na wspinacza: za chudy, za długi, bez bezkresnych równin pleców pooranych wąwozami mięśni, bez bicepsów wielkich jak arbuzy, brakowało mi również języka ostrego niczym tłuczone szkło. Jednak, pomimo tych wszystkich wad, miałem jedną wielką, podstawową, niezastąpioną zaletę- nieposkromione pragnienie bycia najlepszym- trawiące wnętrze mojego mózgu niczym kwasy żołądkowe.

Szybko zorientowałem się, że nie za bardzo mam szansę na podbudowanie swojego nienasyconego ego poprzez bezpośrednie starcie w boulderingu, tutaj wszystko rozgrywa się czarno na białym. Choć czasami udawało mi się trochę oszukać- a to podhaczyłem się o kancik, a to wstawiłem się jeszcze na jakiś zakazany stopieniek, a to przetarłem komuś klameczki szczoteczką wysmarowaną w smalcu. Jednak generalnie to byłem marniutkim boulderowcem i wszelkie kanty niewiele dawały.

Postanowiłem więc spróbować szans w zawodach. Pewnie brzmi to trochę paradoksalnie, pamiętajcie jednak, że tutaj pole do matactw jest o wiele większe. Tak się jakoś złożyło, że właśnie szykowała się w naszym mieście większa impreza boulderowa.

Pierwszą rzeczą, jaką uczyniłem była 'konsultacja' z sędzią głównym. Rozsądny facet. Stwierdził, że w zasadzie to zawody są już od dawna kupione, ale jest otwarty na interesujące propozycje. Podałem cenę. Tylko się zaśmiał. Powiedział, że to nie bal charytatywny, ale poważna impreza sportowa. Podał mi swoją cenę. Przez chwilę chwytałem powietrze w płuca. On tylko się uśmiechał. W końcu się dogadaliśmy. Musiałem zastawić samochód, ale za to miałem pewność, że nikt mnie już nie przebije. Ustaliliśmy plan działania.

W noc przed zawodami, gdy układano przystawki, zostałem wprowadzony na ścianę, a układacze wytłumaczyli mi wszelkie możliwe kruczki. Ich teoretyczne dywagacje zostały przerwane przez nieoczekiwane zdarzenie: z zewnątrz, przez małe okienko dobiegły nas w pewnej chwili stłumione głosy: 'Zirytowany, podsadź mnie kurcze wyżej.' 'Jejku, już więcej nie mogę Mechaniku, masz za ciężką pupę.' Spojrzałem zdezorientowany na sędziego. 'Spox,' powiedział, 'sprawdziliśmy. Przez te okna nic nie widać, więc frajerzy mogą sobie zaglądać do woli. Budynek jest dobrze zabezpieczony.' Powróciliśmy więc niewzruszeni do oględzin. Kazali mi się przystawić. Niestety nie mogłem nawet pierdnąć, ups, bardzo przepraszam, nie mogłem nawet stęknąć zapaleń problematów z eliminacji. No to mamy kłopot, co teraz? Jak mam wygrać zawody będąc najsłabszym z zawodników? Spojrzałem zrozpaczony na sędziego, który niczym dobry ojciec wbił we mnie swoje spokojne, niebieskie oczy i rzekł: 'Nie martw się, już nie takie dupy, tzn. pupy, jak ty wygrywały nasze zawody. Zastosujemy strategie socjo-techniczne, kodowanie podprogowe, przeprogramowanie ośrodków wzrokowych, hipnozę grupową, zbiorowe halucynacje, LSD, autosugestię etc. etc. Jeżeli Wallenrodowi udało się wygrać nasze zawody (z nieznaczną tylko pomocą z naszej strony), to każdy może to zrobić.'

I tak też się stało. Gdy przyszła chwila mojego startu nie byłem w stanie wykonać nawet najprostszych ruchów na przystawkach, jednak tłum widzów widział jedynie stylowe flashe w moim wykonaniu. W nagrodę dostałem nędzny polar. Trochę to śmieszne w porównaniu z sumą, która zasiliła szwajcarskie konto sędziego głównego. Jednak chwała i nieśmiertelność nie mają ceny. Od razu po zawodach podniosły się oburzone głosy podejrzliwych. 'Coś musiało być nie tak, pewnie patentował przystawki.' Słuchałem tego z pobłażliwym uśmiechem na twarzy. Co oni mogli wiedzieć o gigantycznej machinie socjo-technicznej kryjącej się za tymi zawodami. Nawet przez myśl im nie przemknęło, że są w rękach psychopatów, którzy bawią się ich mózgami jak klockami lego, przestawiając poszczególne elementy wedle własnej, chorej logiki.

Nazwisko naszego informatora pozostaje do wiadomości redakcji wdAhu (choć jeśli już tak bardzo to was interesuje to facet ma około 186 cm, jest szczupłym szatynem, chodzi w polarze Mount&Wave'a i plecaku Karrimora i ma na imię Peter)

Komentarz WdAhu:
Olaboga, toż to skandal! Czyż nie ma już żadnych świętości na tej ścianie? Nawet zawody, ta sympatyczna, niezobowiązująca zabawa, zamieniły się w bezwzględną rywalizację, w której liczą się tylko pieniądze i układy. Kto za tym stoi? Trzeba zmienić tą klikę rządzącą na górze. Rządy kolesi już się skończyły. Nadszedł czas, aby wziąć sprawy w swoje ręce. Skrytoboulderowym kłamczuszkom mówimy zdecydowane NIE!

Jeśli zdarzyło ci się kiedyś zastanawiać, o czym właściwie ci faceci mówią, zapoznaj się z tym mocno wybiórczym słowniczkiem slangu, a może coś ci się rozjaśni.

boulderowiec - facet, który kupą mięśni stara się zamaskować swój lęk wysokości

Kotłownia - klub towarzyski, którego członkowie mają za cel wyrobienie sobie jak najlepszego mniemania o swoim wspinaniu przy jak najmniejszym wysiłku treningowym

pakernia w piwnicy - wspinaczkowy ekwiwalent masturbacji

pierdolnąć (grzebnąć, walnąć, dać ciała, dupnąć) - wykonanie tej czynność po raz pierwszy stanowi wspinaczkowy odpowiednik defloracji

Podgrodzie - patrz: rzęch

przystawka bularska - nikt nie ma dość siły

przystawka techniczna - nikt nie wie o co chodzi

rzęch - patrz: Podgrodzie

spotować - akceptowana społecznie czynność w wykonaniu heteroseksualnego mężczyzny polegająca na chwytaniu partnera za tyłek

szkoła wspinania KBJO - Kurwa, Bar Już Otwarty?

szpejsnob - GoreTex, Scarpy, plecak Tatanki, pol ar Northface'a, czapka LaSportivy, podkoszulka 5.10, i rękawiczki Alpinusa stanowią niezbędny ekwipunek na wyprawę do kiosku

wspinacz towarzyski (inaczej Wuefistka) - dziewczyna (zazwyczaj), która przychodzi na ścianę, gdyż lubi przyglądać się umięśnionym, półnagim mężczyznom w obcisłych gaciach z lycry

wspinaczka zimowa - można ją uprawiać od listopada do kwietnia truchtając na sesyjkę boulderową w Kotłowni

wytrzymałościówka - droga, która na przedramionach wspinacza wyciska mapę działów wodnych naszego kraju

Test ten stanowi wolne tłumaczenie artykułu, autorstwa Johna Bartona, opublikowanego w fanzinie The Thing. Za każdą twierdzącą odpowiedź przyznaj sobie 1 punkt (nie przegap punktów bonusowych).


#Moda

Czy kiedykolwiek siedziałeś w knajpie mając na sobie skiny?

Mając na sobie bularkę?

Punkt dodatkowy, jeśli wstąpiłeś w niej na pogrzebie lub weselu.

Czy nosiłeś następujący zestaw: bularka nałożona na podkoszulkę, a krótkie spodenki nałożone na skiny, przy czym całość przynajmniej w trzech kontrastujących kolorach? Zastanów się dobrze, mamy dowody fotograficzne.

Czy masz długie włosy i brodę? Dopisz 3 punkty bonusu, jeśli jesteś dziewczyną.

Czy wspinasz się z opaską na głowie, gdyż (punkt za każdą odpowiedź):

• widziałeś wiele zdjęć z Yosemitów?
  
• Ron Kauk to twój idol?
  
• ty jesteś Ron Kauk?
  
• opaska nadaje się świetnie na pętlę przy wycofie z drogi?

• na której wcześniej widziałeś wspinającego się?
  
• którą wcześniej patentowałeś?
  
• na której zaliczyłeś lot?

• nocą?
  
• nocą po trzech piwach?
  
• nocą po trzech piwach i na własnej asekuracji?

PRAWDZIWA I PRZERAŻAJĄCA ZARAZEM HISTORIA PEWNEGO DOKTORA, KTÓRA WYDARZYŁA SIĘ W MAŁYM PROWINCJONALNYM MIASTECZKU
epizodII
Doktor pędził niczym szaleniec, nie oglądając się za siebie, na oślep. Głuchy stukot kroków. Jego drobna sylwetka otulona w trzepot czarnego płaszcza pojawiała się w kałużach żółtego światła ściekających z rzadko stojących latarni tylko po to, aby w ułamek sekundy później znowu pogrążyć się w ciemnościach. Ledwo mogłam za nim nadążyć, jednak coś nakazywało mi ścigać wymykającą mi się zagadkę. Jakiś wewnętrzny nakaz zmuszał mnie do uczestnictwa w całym tym szaleńczym pościgu, choć resztki zdrowego rozsądku podpowiadały, że to szczyt głupoty- biec za nieznajomym doktorem z przychodni, który pewnie jest lekko obłąkany, a może uzależniony lub śmiertelnie przerażony z jakichś nieznanych mi powodów. To nie twoja sprawa. Wracaj do domu. Czemu zachowujesz się tak beznadziejnie irracjonalnie? A ja pędziłam dalej, coraz głębiej w mrok parku, w objęcia nagich ramion listopadowych drzew, na spotkanie tajemnicy, na spotkanie przeznaczenia.

Przecięliśmy opustoszałe blokowisko, wbiegliśmy pomiędzy drzewa parku, ścigany nawet nie spojrzał w lewo, zanim przebiegł przez dwa martwe, pasma wilgotnego asfaltu, całkowite delirium. Zaczynało mi już brakować sił, gdy znów zanurzyliśmy się w labirynt smutnych drzew, lekko pod górę, następnie po jakichś starych, kamiennych schodach, już prawie gubiłam go z oczu, gdy zobaczyłam przed nami światło, zwolniłam, u szczytu schodów prawie stanęłam, mój własny oddech zaciskał ręce na mojej szyi, zdążyłam jednak zobaczyć jak czarny płaszcz doktora znika w wąskich drzwiach budowli, która wyrosła przede mną pośród mroku, zatrzymałam się zdezorientowana, ciężko dysząc, skotłowane myśli uderzały o ścianki mojej czaszki niczym spłoszone nocne ptaki.

Próbowałam przebić wzrokiem czerń, aby oddzielić w tym swoim prywatnym akcie stworzenia wilgotną ciemność od wilgotnego betonu, aby wprowadzić ład linii, perspektywy, faktury, kształtu, aby ujarzmić chaos nocy; pośrodku tego mrocznego parku stał kamienny grobowiec- masywny, toporny, przysadzisty, niewzruszony. Brudno brunatne światło niechętnie wyciekało przez wąskie oczy umieszczonych wysoko nad ziemią okien; razem ze światłem dotarł do mnie pomruk muzyki- ponurej, wściekłej, zajadłej, niczym skowyt łańcuchowego psa. Stałam niezdecydowana. Sama, zagubiona, w mroku. Zawróć, jeszcze masz czas, w końcu nic się nie stało, wrócisz do domu i zapomnisz o całym zdarzeniu. Wolno, bardzo wolno ruszyłam w kierunku budynku czającego się przede mną w wilgoci listopadowej nocy. Zawróć. Liście z cichą skargą szeleściły pod moimi stopami. Te drzwi jakby czekały na mnie, jakby były tu zawsze, starsze od wzgórz, czekając na mnie, czekając cierpliwie, świadome, że w końcu przybędę i przejdę przez nie na drugą stronę.

Zawróć, jeszcze masz czas. Wpatrywałam się w szparę światła pod drzwiami. To światło było gęstsze od mroku. Ze środka dobiegły mnie głosy, szereg głosów, jakieś rozdzierające krzyki, wycie - zwierzęce? ludzkie? AAAJESZ...OMINIK AAAAJESZ Jakże przerażające muszą być barbarzyńskie rytuały odprawiane wewnątrz tego przeklętego sarkofagu skoro ludzkie płuca są w stanie wydać z siebie tak nieludzki skowyt.

Stałam przed drzwiami, przez które doktor dostał się do środka sarkofagu. Nie wiem jak dużo czasu minęło. Z jednej strony czułam jak kolejne martwe minuty ocierają się o moją pobladłą twarz, a z drugiej mój mózg musiał już dawno porzucić cztery wymiary czasoprzestrzeni zakreślając w ciemnościach własną trajektorię strachu. Stałam tam, martwa, pusta, wpatrując się w drzwi przed sobą. Moja prawa ręka, bez udziału mojej woli, wznosiła się milimetr po milimetrze ku klamce, nieuchronnie. Odwróć się, uciekaj. Klamka zapadła się w dół pod ciężarem mojej dłoni. Ostrza światła wbiły się w moje źrenice. Zanurzyłam się w tym świetle, tym wrzasku, tym przerażeniu...

CDN już wkrótce

Życie to coś więcej niż tylko sex, alkohol i wspinanie.

© OTE97

Czy zastanawiałeś się kiedyś nad celowością swoich działań, w końcu jesteś istotą rozumną, królem wszelkiego stworzenia, dumnym Homo Sapiens, powinieneś działać w sposób racjonalny, uzasadniony, jeśli już coś robisz, powinieneś wiedzieć, po co zadajesz sobie cały ten trud, zdawać sobie sprawę jaki jest sens twoich działań, jeśli tego nie wiesz równie dobrze mógłbyś być rośliną wegetującą w słodkim błogostanie niezmąconym nawet cieniem samoświadomości, albo zwierzęciem osaczonym poprzez swój własny instynkt, zawsze zadawaj sobie pytania o cel swoich działań, o ich sens, szukaj na nie odpowiedzi. A więc, a więc po co kupiłeś kolejny numer tego zina? Słucham? Mówisz, że jest wyjebisty. Hmm, no cóż, taka odpowiedź całkowicie mnie satysfakcjonuje.